نقطه آتش گیری معیاری برای سنجش تمایل آزمونه به تداوم سوختن است.
اندازه گیری نقطه اشتعال و آتش گیری بر اساس استاندارد ASTM D92 انجام می شود.
نقطه اشتعال به پایین‌ترین دمایی گفته می‌شود که در آن بخارات تولید شده از نمونه روغن مورد نظر در شرایط مشخصی به وسیله شعله مشتعل می‌گردد. زمانی که نمونه مورد نظر یعنی همان روغن به اندازه کافی گرم می‌شود، به دلیل قابلیت اشتعال‌پذیری، تشکیل بخارات و ترکیب با اکسیژن موجود در هوا، روغن شعله‌ور می‌شود. با توجه به اینکه دمای نقطه اشتعال روغن دارای فشار بخاری معادل 3 تا 5 میلی‌متر جیوه است، اگر روغن به دمای بحرانی خود برسد، هنگامی که یک شعله کوچک مثل منبع جرقه زن به سطح آن نزدیک شود، این مخلوط که شامل بخارات زیادی است، به سرعت و در یک لحظه شعله ور شده و بلافاصله بعد از آن خاموش می‌گردد. در واقع نقطه اشتعال روشی است که برای تعیین خطر آتش‌سوزی سوخت‌ها، ذخیره‌سازی آن‌ها و حمل ونقل روغن‌های توسعه یافته، مورد استفاده قرار می‌گیرد. در آزمون نقطه اشتعال به روش باز به ابزار‌هایی نظیر دستگاه فلش پوینت و ترمومتر کالیبره شده نیاز است. روش تست به این صورت خواهد بود که روغن یا محلولی را که قرار است نقطه اشتعال و همچنین نقطه احتراق آن اندازه‌گیری شود را در شیشه‌ای به نام کاپ می‌ریزند تا مقدار آن به خط نشان برسد و سپس آن را روی دستگاه قرار می‌دهند. با بالا رفتن دما، شعله دستگاه را هر 3 درجه یک‌بار از روی کاپ عبور دهند تا اولین لحظه نقطه جرقه زدن مشاهده شود. این لحظه همان نقطه اشتعال است و درصورتی‌که نقطه اشتعال ادامه پیدا کند و دما بالاتر رود، می‌توان نقطه احتراق را هم مشاهده نمود و این لحظه، همان زمان آتش‌گیری مایع خواهد بود.
این روش آزمون برای اندازه گیری نقطه اشتعال انواع فرآورده های نفتی با نقطه اشتعال باز حداقل 79°C تا 400°C به جز نفت کوره کاربرد دارد.
نحوه انجام کار با دستگاه فلش پوینت را در لینک زیر میتوانید مشاهده کنید: